با سلام. نقد فیلم. برداشت از سایت ایرانیان

آنچه سخنرانی پادشاه را از دیگر فیلم های ژانر بریتانیایی پیریِد دراما (درام های تاریخی) متمایز می کند، سادگی ظاهری بیش از حد آن است. دیگر از آن جلال و شکوه دربار شاهان و اشراف زادگان بریتانیایی فیلم های متعارف این ژانر در آن خبری نیست و داستان بیشتر در فضاهای برهنه و معمولی، بدون ملازمان و دکورهای فاخر اتفاق می افتد.

دلیل آن هم این است که رویدادهای تاریخی فیلم، بیشتر از دیگر فیلم های این ژانر، معاصرتر و به زمان ما نزدیک تر است. شخصیت محور فیلم یعنی پرنس آلبرت (با بازی کالین فرث)، همه ویژگی های شاه شدن را دارد جز یک ویژگی مهم و آن هم ضعف تکلم و بیان اوست. او وارث تاج و تخت پدرش جرج پنجم و برادرش ادوارد هشتم است اما از بیماری لکنت زبان رنج می برد و به همین دلیل از سخنرانی در در برابر مردم عاجز است، آن هم در زمانه ای که سخنوری، یکی از ویژگی های مهم رهبران سیاسی عصر مدرن است.

جرج ششم پادشاه عصر رسانه (در اینجا رادیو) است و در دورانی به پادشاهی رسیده که جاذبه کلام پادشاه و بیان قدرتمند و دلنشین او می تواند رمز موفقیت سیاسی و محبوبیت او در میان توده ها باشد.

در دوره ای که هیتلر قادر است با قدرت بیانی خود و نطق های آتشین و تحریک کننده خود، میلیون ها آلمانی را برانگیزد و به حمایت از خود وادارد، برای جرج ششم، پادشاه بریتانیا، هیچ چیز شرم آورتر و تحقیرکننده تر از این نیست که نتواند در برابر ملتش سخت بگوید و روحیه ملی آنها را بر علیه فاشیسم و جنگی که آغاز شده، برانگیزد.

صحنه ای که پادشاه (جرج ششم)، در سالن نمایش خصوصی اش به نیوزریل (فیلم خبری) سخنرانی آتشین هیتلر (که گویی در برابر میکروفون پارس می کند)، گوش می دهد، می توان حدس زد که تا چه حد عذاب می کشد.

در این میان لیونل لو، بازیگر تئاتر و متخصص گفتار درمانی، تنها کسی است که می تواند این درد پادشاه را درمان کند اما او آدم کله شق و مغروری است که مقهور هیبت شاهزاده جوان (دوک یورک و پادشاه آینده بریتانیا) و تاج و تخت او نمی شود.

برای او پرنس آلبرت مثل بقیه بیماران اوست به همین دلیل وقتی الیزابت (هلنا بونهام کارتر)، همسر شاهزاده به او می گوید که شوهرش به خاطر لکنت زبان نمی تواند کارش را به درستی انجام دهد به او توصیه می کند شغلش را عوض کند اما برای کسی که سلطنت در خانواده اش موروثی است، امکان تغییر شغل وجود ندارد.